قرآن‌کریم. (1373). ترجمه ناصر مکارم شیرازی. قم: دفتر مطالعات تاریخ و معارف اسلامى.
آگاه، حمید.(1375). «تأویل قرآن در منظر اهل‌بیتb». مجله پژوهش‌های قرآنی. شماره ۵ و ۶. صص:196-211.
ابن‌اثیر، مبارک‌بن‌محمد. (1367). النهایۀ فی غریب‌الحدیث والاثر. قم: مؤسسه مطبوعاتی اسماعیلیان.
ابن بابویه، محمدبن‌على. (1395ق). کمال‌الدین و تمام‌النعمة. تهران: اسلامیه.
ــــــــــــــــــ.. (1403ق). معانی‌الاخبار. قم: انتشارات اسلامی.
ابن‌شهرآشوب، محمدبن‌على.(1379ق). مناقب آل ابی‌طالبg. قم: انتشارات علامه.
ابن‌فارس، احمد.(1410ق). معجم مقاییس‌اللغه. قم: مکتب الاعلام الاسلامی.
ابن‌مشهدى، محمدبن‌جعفر.(1419ق). المزارالکبیر. قم: دفتر انتشارات اسلامى.
ابن‌منظور، محمد. (1408ق). لسان العرب. بیروت: دار احیاء التراث العربی.
ازهری، محمدبن‌احمد.(بی‌تا). معجم تهذیب‌اللغه. بیروت: دارالکتاب العربی.
استرآبادى، على. (1409ق). تأویل الآیات‌الظاهرة فی فضائل العترة‌الطاهرة. قم: مؤسسة النشر‌الإسلامی.
اسعدی، محمد؛طیب‌حسینی، سیدمحمود. (1390). پژوهشی در محکم و متشابه. قم: پژوهشگاه حوزه و دانشگاه.
بابایی، علی اکبر. (1372). «تأویل قرآن». مجله معرفت. شماره ۶.صص:44-50.
جوهری، اسماعیل‌بن‌حماد. (1428ق). الصحاح اللغه. بیروت: دارالمعرفه.
ذوفقاری، شهاب‌الدین. (1393). «بررسی مفهوم قرآنی تأویل و مقایسه آن با دیدگاه‌های برخی قرآن‌پژوهان معاصر». مجله حسنا. شماره ۲۱. صص:35-62.
راغب اصفهانی، حسین‌بن‌محمد. (1404ق). المفردات. قم: نشر کتاب.
شاکر، محمدکاظم. (1376). روش‌های تأویل قرآن. قم: دفتر تبلیغات اسلامی حوزه علمیه قم.
ــــــــــــــ (1382). مبانی و روش‌های تفسیر. قم: مرکز جهانی علوم اسلامی.
ــــــــــــــ (1388). «تأویل». دایرة المعارف قرآن کریم. ج7. قم: پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامی.صص:90-111.
صفار، محمدبن‌حسن. (1404ق). بصائرالدرجات. قم: مکتبة آیة‌الله المرعشی‌النجفی.
طباطبایی، محمدحسین. (1390ق). المیزان فی تفسیرالقرآن. بیروت: مؤسسة الأعلمی للمطبوعات.
طبرسى، احمدبن‌على. (1403ق). الإحتجاج على أهل‌اللجاج. مشهد: نشر مرتضى.
طبرسى، فضل‌بن‌حسن. (1372). مجمع‌البیان فی تفسیرالقرآنُ. تهران: ناصر خسرو.
علوی‌نژاد، سیدحیدر. (1388). «معناشناسی تأویل قرآن در منظر اهل‌بیتb». مجله حسنا. شماره۲.صص:30-47.
عیاشى، محمدبن‌مسعود.(1380ق). تفسیرالعیّاشی. تهران: مکتبة العلمیة‌الاسلامیة.
فراهیدی، خلیل‌بن‌احمد.(1414ق). ترتیب کتاب‌العین. تهران: اسوه.
فرجاد، محمد. (1383). «معناشناسی تأویل در روایات». مجله پژوهش‌های قرآنی. شماره ۳۷ و ۳۸. صص: 302-313.
فیروزآبادی، مجدالدین. (بی‌تا). بصائر ذوی‌التمییز فی لطائف الکتاب‌العزیز. بیروت: المکتبه العلمیه.
فیض‌کاشانى، محمدمحسن. (1406ق). الوافی. اصفهان: کتابخانه امام امیرالمؤمنین‌علىg.
قهاری کرمانی، محمدهادی. (1398). «ماهیت تأویل قرآن در آیات و روایات و بررسی دیدگاه‌های مشهور بر اساس آن». پژوهشنامه تأویلات قرآنی. دوره 2. شماره ۳. پاییز و زمستان. صص:68- 96.
ــــــــــــــــــــــــــــــ (1399). «انواع روایات تأویلی سورۀ آل‌عمران دربارۀ حضرت علیg». پژوهشنامه نقد آراء تفسیری. دوره1. شماره ۲. زمستان ۱۳۹۹. صص:31-60.
.ــــــــــــــــــــــــــــــ. (1400). «انواع روایات تأویلی سوره نساء درباره امام علیg». فصلنامه قرآنی کوثر. دوره ۳. شماره 68. بهار ۱۴۰۰.صص:27-48.
.ــــــــــــــــــــــــــــــ. (1400). «انواع روایات تأویلی سوره هود درباره امام علیg». مطالعات علوم قرآن. دوره ۳. شماره ۷. بهار ۱۴۰۰.صص:169-194.
ــــــــــــــــــــــــــــــ. (1400). «گونه‌شناسی روایات تأویلی سوره توبه درباره امام امیرالمؤمنینg». فصلنامه سفینه. دوره ۱۹. شماره ۷۳. زمستان ۱۴۰۰.صص:126- 149.
قمى، على‌بن‌ابراهیم.(1363). تفسیرالقمی. قم: دارالکتاب.
کوفى، فرات‌بن‌ابراهیم. (1410ق). تفسیر فرات‌الکوفی. تهران: مؤسسةالطبع وزارةالثقافة والإرشادالإسلامی.
کلینى، محمدبن‌یعقوب. (1429ق). الکافی. قم: دارالحدیث.
مکارم شیرازى، ناصر و همکاران. (1371). تفسیرنمونه. تهران: دارالکتب‌الإسلامیة.
نصیری، علی. (1377). «تأویل از نگاه تحقیق». مجله بینات. شماره ۱۷. صص: 52-66.
', './data/maab/coversheet/101655786299.jpg'))