امام سجاد (ع) با توجه به شرایط خاص سیاسی عصر خویش، برخی از معارف اسلام را در قالب دعا تبیین کرده‌اند که بخشی از این ادعیه در کتاب صحیفه سجادیه به عنوان جزئی از تراث شیعه برجای‌مانده و مورد توثیق، سفارش و تأکید علما بوده است. دعاهای صحیفه سجادیه به موضوعات متنوعی پرداخته و هرکدام در شرایط خاصی ارتباط بندگان خداوند با پروردگار متعال را با زبان حال و قال میسر می‌سازند. امام در بخشی از این ادعیه به صورت کلی یا جزئی به برخی از پدیده‌های طبیعی نظیر رعدوبرق، ماه و خلقت انسان اشاره می‌کند. پژوهش حاضر با تحلیل محتوای دعاها و با کمک منابع کتابخانه‌ای در پی بررسی اهداف کلی نگرش امام سجاد (ع) به پدیده‌های طبیعی و معرفی برخی از مصادیق آن در صحیفه است. دستاوردهای پژوهش نشان می‌دهد امام در یادکرد پدیده‌های طبیعی، به ربوبیت پروردگار و مخلوق بودن پدیده‌ها توجه کرده و با تأثیرپذیری از قرآن در بیان تعابیر، انتخاب مصادیق و سبک بیان، اشاره به اهداف تربیتی و عبادی را در ضمن دعاها مدنظر قرار داده است. همچنین با پیشرفت علوم تجربی مشخص شده است علاوه بر عدم تناقض اشارات علمی صحیفه با یافته‌های قطعی بشر، امام فرازهایی به نکاتی اشاره کرده است که علوم بشری در قرن‌های بعد به قطعیت آنها دست یافته است
', './data/maab/coversheet/11678787035.jpg'))